Η κοινωνία χρειάζεται ένα μεγαλύτερο και διαφορετικό δημόσιο τομέα

Σε ένα κατάλογο ευρωπαϊκών 17 χωρών η Ελλάδα με το 11,4% βρίσκεται στη 14η θέση, σε ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων. Προηγούνται όπως θα περίμενε κανείς χώρες σαν τη Σουηδία με 30% και τη Δανία με 29%, αλλά ακόμη και η Μεγάλη Βρετανία της θατσερικής λαίλαπας έχει μεγαλύτερο ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων φτάνοντας το 17,8%.

Κείμενα: Γιάννης Ελαφρός, Γιώργος Κρεασίδης

Άραγε πότε λέει την αλήθεια η κυβέρνηση για τους δημοσίους υπαλλήλους; Όταν ο Παπανδρέου δικαιολογεί τα Μνημόνια και το Μεσοπρόθεσμο ως αναγκαία για να πληρωθούν οι μισθοί του δημοσίου μαζί με τις συντάξεις, οπότε αφού αξίζει να καταστραφεί η χώρα για τους μισθούς τους, μάλλον είναι απαραίτητοι για όλους μας; Ή όταν ο Πάγκαλος τους εγκαλεί γιατί κάνουν απεργίες και κλείνουν τους δρόμους υπερασπιζόμενοι τα 1.000 ευρώ που αδίκως παίρνουν;

Πόσοι είναι τελικά οι δημόσιοι υπάλληλοι; Είναι στα αλήθεια 1 εκατομμύριο όπως επιμένει να λέει ο Λοβέρδος, ένα χρόνο μετά την πολυδάπανη απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων που τους έβγαλε 700.000;

Και γιατί δεν μπορεί να υπολογιστεί ο μυστηριώδης αριθμός με την αξιοποίηση των στοιχείων μισθοδοσίας από τις δημόσιες υπηρεσίες;

Τεμαχίζουν και χαρίζουν τη ΔΕΗ

Των Φλώρας  Παπαδέδε και Σπύρου Κοντομάρη*

 Οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες επέβαλλαν τα μαύρα χρόνια του ’50 στη ΔΕΗ την υποχρέωση να αντιμετωπίζει το ηλεκτρικό ρεύμα ως κοινωνικό αγαθό και να το παρέχει «εις την εφθηνοτέραν τιμήν». Σήμερα που μετατρέπεται σε εμπόρευμα με στόχο «να προσφέρει αξία στους μετόχους», το εργατικό και λαϊκό κίνημα πρέπει να διεκδικήσει την επανακατοχύρωσή του ως δημόσιου κοινωνικού αγαθού. Να διεκδικήσει την εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, ώστε να αποτελέσουν την ατμομηχανή της παραγωγικής ανασυγκρότησης, τη βάση για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Να αναδείξει τη μοναδική πρόταση διεξόδου που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και της χώρας: Την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Την άρνηση αναγνώρισης και πληρωμής του χρέους προκειμένου να εξασφαλιστούν οι απαραίτητοι πόροι. Οι συνασπισμένες κατοχικές δυνάμεις ΕΕ, ΔΝΤ, κυβέρνηση σε συνεργασία με ΝΔ και ΛΑΟΣ αξιοποιούν το χρέος που οι ίδιοι δημιούργησαν για να αποδιαρθρώσουν και να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία.

Υπάρχει πολυτελής βρόμα; Εικόνες μιας μετα-μνημονιακής πόλης

Η Ινδία είναι πλουσιότερη από ποτέ, με μια αυξανόμενη παγκόσμια επιρροή. Ωστόσο, η ανάπτυξή της συνοδεύεται από μια γιγάντωση των ανισοτήτων: είναι η χρυσή εποχή πολλών δισεκατομμυριούχων, την ίδια ώρα που σε ορισμένα κρατίδια της η φτώχεια και ο υποσιτισμός συναγωνίζονται τα επίπεδα αυτών στην υπο-σαχάρια Αφρική.

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Η χειρότερη μορφή ιδιωτικοποίησης που μας απειλεί είναι ακριβώς η ιδιωτικοποίηση της ζωής μας. Η πόλη Gurgaon στην Ινδία, περίπου 30 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Νέου Δελχί, σχεδόν δεν υπήρχε πριν από δύο δεκαετίες. Σήμερα υπάρχουν σε αυτήν 26 εμπορικά κέντρα, επτά γήπεδα γκολφ, πολυτελή καταστήματα, καθώς και εκθαμβωτικοί εκθεσιακοί χώροι των Mercedes-Benz και BMW. Τεράστιοι πύργοι εξαπλώνονται διαρκώς και ένα φουτουριστικό εμπορικό κέντρο φιλοξενεί τις πλέον σεβαστές εταιρείες του κόσμου.

Το λαμπρό αυτό δημιούργημα στερείται ωστόσο πολλών άλλων πραγμάτων: δεν υπάρχουν υπόνομοι ή αποχετευτικό σύστημα ούτε αξιόπιστη κεντρική παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και νερού. Δεν μπορείς να δεις δημόσια πεζοδρόμια ή αξιοπρεπείς δρόμους.

Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις αστικό σύστημα δημόσιων μεταφορών. Δεν θα παρατηρήσεις ούτε καν σύστημα αποκομιδής σκουπιδιών, τα οποία οι κάτοικοι εξακολουθούν να πετάνε μέσα σε άκτιστα οικόπεδα.

Η πόλη αυτή, με τα λαμπερά κτίρια και την καλπάζουσα οικονομία, δεν είναι καθόλου τυχαία. Παρουσιάζεται συχνά ως σύμβολο της ανάδυσης της νέας Ινδίας. Και εδώ αρχίζουν τα παράδοξα και τα ερωτήματα. Μια νέα πόλη καθιερώνεται σαν διεθνής οικονομική μηχανή την ίδια στιγμή που δεν έχει βασικές δημόσιες υπηρεσίες.