Ο Παπαδήμος, ο Μόντι και η επερχόμενη σύρραξη

 του Ηλία Ιωακείμογλου

 

Γράφουν σήμερα (10/11/11)  οι Financial TImes: «Εν αναμονή της ανάδυσης των τεχνοκρατών.

Κατά τα φαινόμενα, η απάντηση στα τεράστια προβλήματα της ευρωζώνης είναι η αντικατάσταση των εκλεγμένων ηγετών από οικονομικούς εμπειρογνώμονες – εξουσιοδοτημένους αξιωματούχους με θητεία σε ευρωπαϊκούς θεσμικούς οραγανισμούς.

Στην Ελλάδα, ο Λουκάς Παπαδήμος, ένας πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, πιέστηκε πολύ για να αναλάβει τη δουλειά.

Στην Ιταλία ακούγεται πολύ ο Μάριο Μόντι, ένας ακόμα οικονομολόγος και επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μπορεί να στερούνται δημοκρατικής νομιμοποίησης, αλλά τα πάνε θαυμάσια με τη Φραγκφούρτη».

Οι πιο καλά κρυμμένες αλήθειες της ελληνικής κρίσης.

 Πάνος Παναγιώτου*

Τόσο στο ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης όσο και κατά τη διάρκεια της οι Έλληνες πολιτικοί και η Τρόικα έδωσαν πολλές υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν και έκαναν πολλές προβλέψεις που δεν επιβεβαιώθηκαν. Ίσως, όμως, πολύ χειρότερο από τις ψεύτικες υποσχέσεις και τις ανεπιβεβαίωτες προβλέψεις να είναι το γεγονός ότι αποκρύφτηκαν πολλές αλήθειες απ’ τον ελληνικό λαό οι οποίες ήταν και είναι καθοριστικής σημασίας για το μέλλον του. Όχι μόνο αυτό αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις διαστρεβλώθηκε η πραγματικότητα με τέτοιο τρόπο ώστε να αναδειχθούν ως αληθινά ακριβώς τα αντίθετα απ’ αυτά που ισχύουν, σε μια προσπάθεια εκφοβισμού και παραπληροφόρησης των Ελλήνων ώστε να αποδεχτούν αυτό που τους προβλήθηκε ως μοιραίο, χωρίς στην πραγματικότητα να είναι.

Αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο μυστικό της «ελληνικής κρίσης»

του Π. Παναγιώτου*

Παρά το γεγονός πως στην Ελλάδα επικρατεί ακόμη πολιτικό χάος η κατεύθυνση προς την οποία 

θα κινηθούν τα πράγματα όσον αφορά στο οικονομικό μέλλον της χώρας φαίνεται πως έχει καθοριστεί: 

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα στηρίξουν την υπογραφή της νέας συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου ‘ως έχει’, 

ώστε να αποφευχθεί η πτώχευση και η έξοδος της χώρας από το ευρώ, καθώς τα ταμειακά της διαθέσιμα τελειώνουν περί τα μέσα Δεκεμβρίου.

Κούρεμα 50% στο χρέος, κρεματόριο 100% για το λαό

του Λ. Βατικιώτη

Με χαρές και πανηγύρια έγινε δεκτή η απόφαση των ηγετών της συνόδου κορυφής της ευρωζώνης που ολοκληρώθηκε τα ξημερώνατα της Πέμπτης. Τα χρηματιστήρια κινήθηκαν ανοδικά σε Ελλάδα και εξωτερικό, η ισοτιμία του ευρώ ανέβηκε και η μία διθυραμβική δήλωση διαδεχόταν την άλλη. Όπως ακριβώς είχε συμβεί και την επομένη της 21ης Ιουλίου. Και τότε – για να μην ξεχνιόμαστε – τόσο εντός όσο και εκτός της Ελλάδας περίσσεψαν τα επινίκια για την “ιστορική συμφωνία” και το “τέλος της κρίσης της ευρωζώνης” για να φτάσουμε τρεις ακριβώς μήνες μετά σε μια νέα συμφωνία που την αναθεωρεί πλήρως.

Η ψεύτικη διάσωση του ευρώ

 

Stephan Kaufmann*

Οι πολιτικοί της Ευρώπης θα ήθελαν να γιορτάσουν τις αποφάσεις  της 26ης Οκτωβρίου συνόδου κορυφής ως ιστορικές. Αλλά η κρίση του ευρώ θα είναι μαζί μας λίγο περισσότερο ακόμα.

 Το βασικό παράδοξο – ότι τα κράτη θέλουν να αγοράσουν την εμπιστοσύνη των επενδυτών με χρήματα που δεν έχουν – απλά δεν μπορεί να αγνοείται αιώνια.

Μια εύστοχη παρέμβαση του Ν. Μπογιόπουλου για τη διαγραφή του χρέους

παρακολουθείστε εδώ:

 

 

Πόσο πιθανό είναι ένα «ντόμινο» στην παγκόσμια οικονομία

 Τα πρώτα σημάδια μετάδοσης της ελληνικής κρίσης χρέους σε ολόκληρη την Ευρωζώνη έκαναν την εμφάνισή τους στα τέλη Ιουνίου. Μεσολάβησαν οι πανηγυρισμοί για την επίτευξη της συμφωνίας στήριξης της Ελλάδας από την ΕΕ στις 21 Ιουλίου και ο πρόσκαιρος καθησυχασμός των αγορών, για να επανέλθει έπειτα από μόλις 15 ημέρες η εκ νέου εκτόξευση των αποδόσεων των Ιταλικών και Ισπανικών ομολόγων, αναζωπυρώνοντας τους φόβους για μεταφορά της κρίσης στο σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης.

Ευρώ: κοινό νόμισμα ανάπτυξης και ευημερίας ή θερμοκήπιο κρίσης;

του Σ. Κοντογιάνη*

Για την εργατική τάξη και τους φτωχούς η ένταξη της Ελλάδα στην Ευρωζώνη έχει μετατραπεί σήμερα σε κόλαση και εφιάλτη -και ας προσπαθεί η Καθημερινή να μας πείσει (25.9.2011) ότι 2 στους 3 Έλληνες εξακολουθούν να εμπιστεύονται το Ευρώ.

Οι φοβερές “θυσίες” των Μνημονίων, των Μεσοπρόθεσμων Προγραμμάτων και των Εφαρμοστικών Νόμων δεν επιβάλλονται μόνο στο όνομα της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους αλλά και της υπεράσπισης της θέσης της χώρας εντός της Ευρωζώνης.

Το άρθρο του Κώστα Σημίτη στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής (2.10.2011) είναι χαρακτηριστικό: σπέρνουν αυταπάτες, γράφει ο Σημίτης, όσοι λένε ότι η Ελλάδα δεν κινδυνεύει με έξωση από την Ευρωζώνη. Και αν αναγκαστούμε να επιστρέψουμε στη δραχμή, αυτό θα έχει καταστροφικές συνέπειες για το βιοτικό μας επίπεδο.

Εκτός ευρώ και εντός ΕΕ; Και ποιος θα κρεμάσει την κουδούνα στου γάτου την ουρά?

του Παναγιώτη Μαυροειδή (με τη συμβολή του Αισώπου) 

Η κρίση χρέους, μορφή εκδήλωσης της κρίσης της ευρωζώνης και της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και όπλο για τον κοινωνικό κανιβαλισμό της κοινωνικής πλειοψηφίας, φέρνει στην επιφάνεια και οξύνει τα στρατηγικά αδιέξοδα της κοινοβουλευτικής αριστεράς.

Θα πούμε ‘’χαίρε κρίση!’’ στο τέλος αυτής της περιπέτειας;

Μένει να το δούμε…

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Ο δανεισμός αποτελεί έναν από τους βασικούς μηχανισμούς μεταφοράς του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου

Ο δανεισμός πήρε τεράστιες διαστάσεις από τη δεκαετία του 1970 και μετά επεκτεινόμενος με ταχύτατους ρυθμούς και αγκαλιάζοντας τόσο τα κράτη όσο και τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Κάτω από αυτό το πρίσμα η μελέτη του δανεισμού των κρατών και των ιδιωτών, νοικοκυριών και επιχειρήσεων, παίρνει εκ των πραγμάτων το χαρακτήρα μελέτης του καπιταλισμού στη παρούσα φάση του.

Αυτό καθόλου δε σημαίνει πως ο σημερινός καπιταλισμός δεν είναι καπιταλισμός. Όχι μόνο είναι αλλά παίρνει και μια πιο ολοκληρωμένη αλλά και ολοκληρωτική μορφή σε μια προσπάθειά του για απόλυτη και κυριαρχία επί όλων των αγαθών, δημόσιων και ιδιωτικών, και επί όλων των περιουσιακών στοιχείων καθιστώντας τους εργαζόμενους απόλυτα υποχείριά του που θα έχουν ως μόνο περιουσιακό στοιχείο τα χέρια τους και το μυαλό τους.