Φυσάει κόντρα σε ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο

Οι λαοί στους δρόμους πνοή ελπίδας με άρωμα ανατροπής – Πάνω από 100.000 διαδηλωτές έκαναν μπάχαλο τις Βρυξέλλες. Κινητοποιήσεις σε όλη την ΕΕ

Γιώργος Κρεασίδης

Οι λαοί στους δρόμους πνοή ελπίδας με άρωμα ανατροπής – Πάνω από 100.000 διαδηλωτές έκαναν μπάχαλο τις Βρυξέλλες. Κινητοποιήσεις σε όλη την ΕΕ

Ζεστός άνεμος ελπίδας έρχεται από τις δυναμικές εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών στην Ευρώπη. Μέσα στο βάθεμα της κρίσης οι αγώνες αυτοί είναι σημάδια πως η ευρωπαϊκή εργατική τάξη δοκιμάζει να βγει στο προσκήνιο. Δίνουν την ελπίδα ότι θ’ αμφισβητηθεί η πρωτοκαθεδρία των εθνικιστών και της Ακροδεξιάς στην έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας λόγω της δογματικής φιλοΕΕ γραμμής στην πλειοψηφία της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Στις Βρυξέλλες την Πέμπτη έγινε μαζικότατη διαδήλωση των συνδικάτων ενάντια στα μέτρα-φωτιά που ανακοίνωσε ο συνασπισμός δεξιών, φιλελεύθερων και ακροδεξιών. Παίρνοντας τη σκυτάλη των αντεργατικών μέτρων από την προηγούμενη που συμμετείχαν και οι σοσιαλιστές, η σημερινή κυβέρνηση ανακοίνωσε πάγωμα μισθών και συντάξεων, περικοπές στον κοινωνικό προϋπολογισμό, απολύσεις, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης… Η κυβέρνηση επιδιώκει να εξοικονομήσει πόρους ύψους 11 δισ. ευρώ με αυτά τα μέτρα, δείχνοντας ότι η ατζέντα «μνημονιακού τύπου» είναι κοινή στρατηγική για το κεφάλαιο στην ΕΕ. Η προπαγάνδα μιλάει για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, αλλά η πραγματικότητα μετράει 10.000 άνεργους στο Βέλγιο μόνο από τη Φορντ που μετέφερε την παραγωγή σε μια δικτατορία της αγοράς χωρίς συμβάσεις κ.λπ.

Για τον χαρακτήρα της σημερινής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης

Lucas Zeise

Το καλοκαίρι του 2013 η παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση συμπληρώνει έξη χρόνια. Και δεν φαίνεται κανένα τέλος στον ορίζοντα. Από μόνη της αυτή η χρονική διάρκεια αποτελεί μια ιστορική τομή στην ανάπτυξη του καπιταλισμού. Σ΄ αυτή την παγκόσμια οικονομική κρίση έχουν ενσωματωθεί επεισόδια της ανάκαμψης και της εκ νέου ύφεσης. Σε ό,τι αφορά τον τύπο, πρόκειται και για αυτή την παγκόσμια οικονομική κρίση, για μια κανονική καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής. Μόνο που είναι πολύ πιο ριζοσπαστική απ΄ ό,τι η κοινή συγκυριακή κρίση υπερπαραγωγής, η οποία ονομάζεται και συγκυριακός οικονομικός κύκλος. Η ριζοσπαστικότητα αυτής της κρίσης φαίνεται κατ΄ αρχή στην εμμονή της. Δεν μπορεί να λυθεί με τον τυπικό τρόπο των συγκυριακών κρίσεων, σύμφωνα με τον οποίο η απαξίωση του πλεονάζοντος κεφαλαίου κάνει δυνατό ένα νέο κύκλο συσσώρευσης.

Η αριστερά, ή θα είναι αντι-ιμπεριαλιστική και αντι-καπιταλιστική, ή δεν θα είναι αριστερά (και μια απόπειρα απάντησης στον σύντροφο Ρούση)

Βασίλης Ζούμπος*

Με αφορμή το τελευταίο άρθρο του συντρόφου Γ . Ρούση, αλλά με αίτιο τη δημόσια συζήτηση που διεξάγεται εντός και εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τα πολιτικά επίδικα της περιόδου που διανύουμε αλλά και τη μετωπική συμπόρευση των αντι-ιμπεριαλιστικών, αντικαπιταλιστκών και αντι-ΕΕ δυνάμεων, καταθέτω τις παρακάτω σκέψεις.

Τον σύντροφο Γιώργο Ρούση τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση. Έτσι μου είναι δύσκολο και μόνο να προσπαθήσω να «απαντήσω» ή να «αντιπαρατεθώ» μαζί του ιδεολογικά, για θέματα τακτικής ή στρατηγικής. Γιατί θεωρώ ότι οι γνώσεις του και η πολιτική του εμπειρία σε σχέση με τις αντίστοιχες δικές μου δεν μπορούν να συγκριθούν. Γιατί αν συγκριθούν θα προκαλέσουν γέλιο. Δεν τα λέω αυτά από ταπεινοφροσύνη. Έτσι είναι στην πραγματικότητα. Γι’ αυτό, με σεβασμό και συντροφική πάντα διάθεση ήθελα να δημοσιοποιήσω αυτές τις σκέψεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ

Το ζήτημα τακτικής, το οποίο ο σύντροφος Ρούσης αλλά και άλλοι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (βλ. Πέτρος Παπακωνσταντίνου, «Η μεγάλη πρόκληση», 2013), θεωρούν κομβικό στοιχείο που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τη σχέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το ΣΥΡΙΖΑ είναι, εάν ιστορικά δικαιολογούμαστε να θεωρούμε ότι η μόνη συνταγή επιτυχίας για μια σοσιαλιστική επανάσταση είναι ο δρόμος της οκτωβριανής επανάστασης, ή είναι δυνατόν, πριν την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από μια εργατική επανάσταση, να δράσει επικουρικά προς τον σκοπό αυτό, μια αστική κυβέρνηση της επαναστατικής αριστεράς. Ακόμα και εάν δεχθούμε ότι δεν μπορεί κανείς να αποφανθεί με απόλυτη βεβαιότητα, ότι άλλα ιστορικά παραδείγματα «εφόδου προς τον ουρανό», πλην της οκτωβριανής επανάστασης, πέτυχαν ή απέτυχαν επειδή δεν ακολούθησαν επακριβώς τα βήματά της, το ζήτημα είναι ότι η περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει καμία σχέση με το δίλημμα αυτό.

Ζητούν ψήφο εμπιστοσύνης, να πάρουν ρεύμα καταδίκης!

Γιώργος Κρεασίδης

Σαμαράς και Βενιζέλος προσπαθούν να αγοράσουν πολιτικό χρόνο

Πρωτοβουλία ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σύσκεψη οργανώσεων για αγωνιστική απάντηση

Όταν ο Σαμαράς και η κλίκα που κυβερνά ζητά την εμπιστοσύνη της πιο ανυπόληπτης Βουλής μετά τη Μεταπολίτευση καταλαβαίνει και ο τελευταίος ότι τα πράματα έχουν ζορίσει για την αντιδραστική συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Καθώς στη ΝΔ βλέπουν ότι απειλούνται από τη μοίρα των κομμάτων που στήριξαν τις μνημονιακές κυβερνήσεις, τη συρρίκνωση και απαξίωση δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ΔΗΜΑΡ και του ΛΑΟΣ, επιχειρούν να πάρουν μέτρα προκειμένου να κρατηθούν. Η πρωτοβουλία για ψήφο εμπιστοσύνης δίνει τη δυνατότητα να μαντρωθεί η κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ. Ο Βενιζέλος αναγκαστικά θα μαζέψει τις δειλές προσπάθειες διαφοροποίησης από τη ΝΔ, κερδίζοντας και αυτός με τη σειρά του τη στήριξη των βουλευτών που διατυμπανίζουν δεξιά αριστερά (κυρίως αριστερά) ότι δεν πάει άλλο με τη συγκυβέρνηση.

Το 64% των δαπανών για τοκοχρεολύσια (!)

Το σύνολο των 65 δισ. ευρώ από τα δάνεια της τρόικας, κατέληξε στα χέρια των πιστωτών του ελληνικού δημοσίουΤο 64% των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού, άγγιξαν οι δαπάνες για πληρωμή τοκοχρεολυσίων το εννιάμηνο Γενάρη – Σεπτέμβρη 2011, ενώ όλο το υπόλοιπο 36% διατέθηκε για το σύνολο των αναγκών της λειτουργίας του κράτους. Τα διάφορα λειτουργικά έξοδα, τη διατήρηση των κρατικών μηχανισμών και οργανισμών, την πληρωμή μισθών, συντάξεων, την επιχορήγηση ασφαλιστικών ταμείων, συγκοινωνιακών φορέων κλπ.

Ειδικότερα, οι συνολικές δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού ανήλθαν το εννιάμηνο στα 106,2 δισ. ευρώ, τα οποία αναλύονται σε 67,8 δισ. ευρώ για εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους και 38,4 δισ. ευρώ για την κάλυψη του συνόλου των κρατικών δαπανών. Με δεδομένο ότι από τις πρώτες πέντε (5) δόσεις του δανείου των 110 δισ. ευρώ, η Ελλάδα έχει λάβει 65 δισ. ευρώ, επιβεβαιώνεται πλήρως η θέση, ότι η χορήγηση του δανείου από την τρόικα, αποσκοπεί αποκλειστικά στην πληρωμή των πιστωτών του ελληνικού δημοσίου. 

Αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες

Τσελεπής Θεόδωρος*

 

 Αυτή τη Δευτέρα δεν θα ξυπνήσω στις 5:00 τα χαράματα, δεν θα μαζέψω τα τάπερ με τα φαγητά της βδομάδας, δεν θα κάνω 100 χιλιόμετρα για να φτάσω στην δουλειά μου. Γιατί δεν έχω πλέον δουλειά.
Η εταιρία μου αποφάσισε πως δεν υπάρχει πλέον θέση για μένα, με αποζημίωσε και με έστειλε στο ταμείο ανεργίας.Θα περιμένει κανείς από έναν πρόεδρο Σωματείου όπως εγώ να πει πως τίποτα δεν πάει χαμένο, ψηλά το κεφάλι συνάδελφοι, θα βρεθούμε στους δρόμους και πως όλοι ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Ωραία είναι όλα αυτά αλλά εγώ θα μιλήσω για συναισθήματα, για φόβους, για συμπεράσματα. Τα άλλα θα τα γράψω σε κάποια ανακοίνωση, μπας και την διαβάσει κανείς και αποφασίσει να σηκώσει τον κώλο του και βγει στους δρόμους.

Παγκόσμια Καπιταλιστική Κρίση και Ελλάδα

του Φ. Παπαδάτου*, οικονομολόγου

 Στη σχετικά σύντομη αυτή παρέμβαση, θα προσπαθήσω να εντοπίσω, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σαφήνια τον τρόπο με τον οποίο η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού προσδιορίζει την πορεία της Ελληνικής κρίσης καθώς αυτή συμβάλλει αποφασιστικά στην επιδείνωση και των ιδιαίτερων και ειδικότερων ανισσοροπιών που χαρακτηρίζουν την Ελληνική οικονομία και την κρίση της.

Πιο συγκεκριμένα, η συζήτηση για την Ελληνική χρεοκοπία, ως συνέπεια του γεγονότος ότι ακόμα και αυτή η ούτως ή άλλως, κατάπτιστη συμφωνία της 21ης Ιουλίου 2011 θεωρείται πλέον ξεπερασμένη από τους δανειστές μας, έρχεται να επιβεβαιώσει, μετά την αποτυχία και του αρχικού μηνμονίου, εκ νέου την ιστορικών διαστάσεων αποτυχία της Ελληνικής άρχουσας τάξης.

 

Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΦΤΩΧΙΑ-τελικά, λεφτά κάπου υπάρχουν και κάπου περισσεύουν!

του Γιώργου Τριανταφυλλόπουλου

Έχει γίνει, μάλλον, σε όλους αντιληπτό πλέον πως μια ευρεία, απροκάλυπτη και πρωτόγνωρη επίθεση έχει αρχίσει στα εισοδήματα των εργαζομένων σε όλες τις χώρες του αναπτυγμένου κόσμου. Η επίθεση αυτή αφορά τόσο τον ιδιωτικό όσο και τον δημόσιο τομέα. Αν και οι απαρχές της επίθεσης στα εισοδήματα και στα δικαιώματα των εργαζόμενων προσδιορίζονται χρονικά στη δεκαετία του 1970, η κρίση του 2008 ήταν σα να έδωσε το σύνθημα η επίθεση αυτή να λάβει πρωτοφανείς διαστάσεις.

 Ταυτόχρονα ένα συντονισμένο και μεθοδευμένο κύμα προπαγάνδας διατρέχει όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης των αναπτυγμένων χωρών σε μια προσπάθεια να πειστούν οι εργαζόμενοι πως για όλα τα δεινά είναι υπεύθυνοι αυτοί. Οι αμοιβές και οι κοινωνικές παροχές ενοχοποιούνται σαν το απόλυτο κακό σε μια προσπάθεια της διεθνούς καπιταλιστικής τάξης να αποτρέψει την αντίδραση των εργαζομένων.

Η κρίση αυξάνει την εσωτερική μετανάστευση στην Ευρώπη

 

Της Mariana Bechir στη ρουμανική Adevarul

Η κρίση της ευρωζώνης αναγκάζει όλο και περισσότερους Ευρωπαίους να μεταναστεύσουν. Για τους νέους των μεσογειακών χωρών, καθώς και για αυτούς της ανατολικής Ευρώπης, η «σωτηρία» βρίσκεται πλέον στον Βορρά.

Μέσα σε έναν αιώνα, οι ευρωπαϊκές χώρες κατέληξαν να φιλοξενούν μετανάστες, αντί να στέλνουν μετανάστες οι ίδιες. Ο πόλος έλξης ήταν η βιομηχανική τους ανάπτυξη, που ώθησε πάρα πολλούς φτωχούς από ολόκληρο τον κόσμο να αναζητήσουν τη τύχη τους στην Ευρώπη.

ΝΕΑ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΗ ΛΑΙΛΑΠΑ, ΟΧΙ ΟΜΩΣ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΨΑΛΗ*

Το πολυνομοσχέδιο που συζητείται αυτές τις ημέρες στο κοινοβούλιο αποτελεί ένα νέο χτύπημα της κυβέρνησης και της τρόικας στα δικαιώματα και στα εισοδήματα των εργαζομένων της χώρας.

Ως προς αυτήν την διάσταση δεν αποτελεί παρά την φυσιολογική συνέχεια των πολιτικών που με συνέπεια εφαρμόζει η κυβέρνηση την τελευταία διετία και σίγουρα δεν συνιστά την τελευταία αντιλαϊκή παρέμβαση των πολιτικών και των οικονομικών ελίτ, όσο διατηρούνται στην εξουσία.