Η αριστερά, ή θα είναι αντι-ιμπεριαλιστική και αντι-καπιταλιστική, ή δεν θα είναι αριστερά (και μια απόπειρα απάντησης στον σύντροφο Ρούση)

Βασίλης Ζούμπος*

Με αφορμή το τελευταίο άρθρο του συντρόφου Γ . Ρούση, αλλά με αίτιο τη δημόσια συζήτηση που διεξάγεται εντός και εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τα πολιτικά επίδικα της περιόδου που διανύουμε αλλά και τη μετωπική συμπόρευση των αντι-ιμπεριαλιστικών, αντικαπιταλιστκών και αντι-ΕΕ δυνάμεων, καταθέτω τις παρακάτω σκέψεις.

Τον σύντροφο Γιώργο Ρούση τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση. Έτσι μου είναι δύσκολο και μόνο να προσπαθήσω να «απαντήσω» ή να «αντιπαρατεθώ» μαζί του ιδεολογικά, για θέματα τακτικής ή στρατηγικής. Γιατί θεωρώ ότι οι γνώσεις του και η πολιτική του εμπειρία σε σχέση με τις αντίστοιχες δικές μου δεν μπορούν να συγκριθούν. Γιατί αν συγκριθούν θα προκαλέσουν γέλιο. Δεν τα λέω αυτά από ταπεινοφροσύνη. Έτσι είναι στην πραγματικότητα. Γι’ αυτό, με σεβασμό και συντροφική πάντα διάθεση ήθελα να δημοσιοποιήσω αυτές τις σκέψεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ

Το ζήτημα τακτικής, το οποίο ο σύντροφος Ρούσης αλλά και άλλοι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (βλ. Πέτρος Παπακωνσταντίνου, «Η μεγάλη πρόκληση», 2013), θεωρούν κομβικό στοιχείο που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τη σχέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το ΣΥΡΙΖΑ είναι, εάν ιστορικά δικαιολογούμαστε να θεωρούμε ότι η μόνη συνταγή επιτυχίας για μια σοσιαλιστική επανάσταση είναι ο δρόμος της οκτωβριανής επανάστασης, ή είναι δυνατόν, πριν την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από μια εργατική επανάσταση, να δράσει επικουρικά προς τον σκοπό αυτό, μια αστική κυβέρνηση της επαναστατικής αριστεράς. Ακόμα και εάν δεχθούμε ότι δεν μπορεί κανείς να αποφανθεί με απόλυτη βεβαιότητα, ότι άλλα ιστορικά παραδείγματα «εφόδου προς τον ουρανό», πλην της οκτωβριανής επανάστασης, πέτυχαν ή απέτυχαν επειδή δεν ακολούθησαν επακριβώς τα βήματά της, το ζήτημα είναι ότι η περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει καμία σχέση με το δίλημμα αυτό.

νΚΑ: Πρόταση κοινής δράσης για τη στήριξη στον αντιφασιστικό αγώνα του Ουκρανικού λαού

Πρόταση της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Προς όλες τις κομμουνιστικές και αριστερές οργανώσεις νεολαίας.

Πρόταση κοινής δράσης

για τη στήριξη στον αντιφασιστικό αγώνα του Ουκρανικού λαού.

Αγαπητές/οί συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές,

Σας στέλνουμε αυτό το γράμμα ως μια πρωτοβουλία διαλόγου και κοινής δράσης στην κατεύθυνση της διεθνιστικής αλληλεγγύης και της συμβολής στην ανάπτυξη αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος με αφορμή τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Στη δίνη της παγκόσμιας δομικής κρίσης του καπιταλισμού ο ιστορικός και πολιτικός χρόνος συμπυκνώνεται και οι κομμουνιστικές και αριστερές οργανώσεις νεολαίας έχουν μεγάλη ευθύνη για τη στάση που θα κρατήσουν μπροστά στα νέα καθήκοντα. Η Ουκρανία είναι μια χώρα 45 εκατομμυρίων ανθρώπων στην καρδιά της Ευρώπης, όπου τους τελευταίους μήνες εγκαθιδρύεται πραξικοπηματικά μια κυβέρνηση σύμπραξης νεοφιλελεύθερων και νεοναζί, απαγορεύεται το ΚΚ και άλλες αριστερές οργανώσεις, κλείνουν τυπογραφεία και κατάσχονται συνδικαλιστικά έντυπα, διώκονται, φυλακίζονται και δολοφονούνται κομμουνιστές/στριες και κάθε προοδευτική φωνή, καίγεται ένα κτίριο Συνδικάτων γεμάτο διαδηλωτές από φασιστικές ένοπλες πολιτοφυλακές, καταστρέφονται μνημεία του Λένιν και αντιφασιστών ηρώων του Β’ Π.Π., περνάνε ρατσιστικοί νόμοι κατά των μειονοτήτων και ιδιαίτερα του ρωσόφωνου πληθυσμού. Και όλα αυτά με την κάλυψη κι ενεργητική υποστήριξη της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ώσπου η αντιπαράθεση κλιμακώνεται με εκτεταμένες πολεμικές επιχειρήσεις στρατού και φασιστικών ταγμάτων στο Ντονμπάς, όπου συγκεντρώνεται το μεγαλύτερο κομμάτι της βιομηχανικής εργατικής τάξης, με αποτέλεσμα πάνω από 2.000 νεκρούς, κατεστραμμένα σχολεία και υποδομές και 800.000 πρόσφυγες.

Όταν η κοινωνική και πολιτική ζωή είναι πόλεμος με άλλα μέσα

Η αντιστροφή του δόγματος Κλαούζεβιτς

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Η κρίση μέλλοντος του παγκόσμιου καπιταλισμού αντανακλάται πριν από όλα στην κρίση ηγεσίας του, στην κρίση των ΗΠΑ. Κάτι που μεταφράζεται σε τεράστια κενά ταυτότητας, ρόλου, αξιών, προοπτικής και κοινωνικής συνοχής στο εσωτερικό τους

Τα σώματα είναι σφριγηλά και όμορφα. Ακόμη και το τεχνητό πόδι ενός νεαρού της φωτογραφίας στο εξώφυλλο της έκδοσης του τρέχοντος Αυγούστου του περιοδικού ΤΙΜΕ, όχι μόνο δεν αποκρύβεται ντροπαλά, αλλά μάλλον προβάλλεται με περηφάνια.

Τα πρόσωπα είναι χαμογελαστά. Αλλά κυρίως είναι η ακλόνητη αισιοδοξία που ξεχωρίζει από τα βλέμματα…

Το αμερικάνικο περιοδικό, ανακηρύσσει τους βετεράνους των σημερινών πολέμων των ΗΠΑ σε Ιράκ, Αφγανιστάν και αλλού, ως την Νέα Μεγαλύτερη Όλων Γενιά (New Greatest Generation), που θα επαναπροσδιορίσει τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό τηςχώρας.

Θα μπορούσε να θεωρηθεί μια απλή δημοσιογραφική υπερβολή, αν δεν υπήρχε το τόσο βαρύ παρελθόν σε αυτό τον όρο.