Ορισμένες σκέψεις (του Ν. Μπογιόπουλου)

Επισημάνσεις σημαντικές και χρήσιμες για την αριστερά και το λαϊκό κίνημα σε ότι αφορά τη διαλεκτική της αντιπαράθεσης αλλά και της ενοποίησης του αστικού κοινωνικού και πολιτικού μπλόκ  εξουσίας, που πρωταγωνιστεί στην αντεργατική επίθεση στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, μεσούσης της καπιταλιστικής κρίσης. Αλλά και δηλωτικές των πολιτικών ορίων και  του φόβου της κοινοβουλευτικής αριστεράς να σηκώσει το γάντι της αστικής πρόκλησης για »μέσα ή έξω από την ΕΕ». Η τοποθέτηση του διλήμματος με πρωτοβουλία του αντιπάλου, δεν  σημαίνει ότι πρέπει να καταλήξει κανείς στη -τόσο σωστή που καταντά άνευ περιεχομένου στη τωρινή πολιτική συγκυρία- διαπίστωση,  ότι »το «μέσα ή έξω από την ΕΕ» από μόνο του δεν είναι και τόσο «επαναστατικό», από μόνο του»,  όπως γράφει ο Ν. Μπογιόπουλος. Κανένα πολιτικό αίτημα δεν είναι επαναστατικό από μόνο του. Το θέμα είναι τι κάνεις, για να το μετατρέψεις σε τέτοιο.         Π.Μ.

Ορισμένες σκέψεις

                                                                                                                                                                       Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Έφυγε ο Κώστας Τζιαντζής….

«Έφυγε» σήμερα, 1η Νοεμβρίου, ο Κώστας Τζιαντζής, ηγετική προσωπικότητα της κομμουνιστικής Αριστεράς και του αντιδικτατορικού κινήματος, σε ηλικία 63 ετών.

 Γεννήθηκε στον Πύργο της Ηλείας το Σεπτέμβρη του 1948. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Εντάχθηκε στο αντιδικτατορικό κίνημα, συνελήφθη το 1968 από την Ασφάλεια και το 1969 οργανώθηκε στην ΚΝΕ. Ήταν μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ στη διάρκεια της δικτατορίας και ο βασικός συντελεστής στη δημιουργία της Αντι-ΕΦΕΕ. Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν γραμματέας της Οργάνωσης Σπουδάζουσας της ΚΝΕ και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων. Καταζητούμενος της χούντας από το Φεβρουάριο του 1974 πέρασε στην παρανομία μέχρι τη μεταπολίτευση. Μετά την κατάρρευση της χούντας υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ μέχρι το 1989, οπότε αποχώρησε μαζί με άλλα 14 μέλη της ΚΕ που δημιούργησαν εν συνεχεία το Νέο Αριστερό Ρεύμα.

Ανακοίνωση της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ για τον θάνατο του σ. Κώστα Τζιαντζή

Τα επεισόδια στο Σύνταγμα

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ

Καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου grousis@ath.forthnet.gr

Είμαι από εκείνους τους κομμουνιστές που, ακριβώς επειδή το νοιάζονται, έχει ασκήσει δημόσια, έντονη πολιτική κριτική στο ΚΚΕ, ιδιαίτερα για τη στάση του το 1989, και για τη στροφή που κατά τη γνώμη μου συντελέστηκε στο τελευταίο συνέδριό του.

Επίσης έχω κατακρίνει πρόσφατα συγκεκριμένες στάσεις και θέσεις του.

Όχι εμφύλιο μέσα στην αριστερά!

του Σπύρου Μαρκέτου

Η λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση και η μαζική κινητοποίηση, που πρωτοεκδηλώθηκαν τον μεγάλο Δεκέμβρη, κλιμακώνονται αδιάκοπα τα τρία τελευταία χρόνια, και αυτό είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο συμβαίνει σήμερα. Καθώς περνούν οι μήνες και οι εβδομάδες τα κύματα του αγώνα γίνονται ολοένα πιο πυκνά και βαθειά, διαρκούν περισσότερο, φτάνουν ψηλότερα, και τα μεσοδιαστήματα μεταξύ τους συντομεύουν. Υπάρχουν κορυφώσεις και υφέσεις, βέβαια, αλλά η συνισταμένη τους σταθερά δείχνει πάνω. O λαός ξυπνά, αφουγκράζεται, ζητά, αγωνίζεται.

Ως πότε; Κάποιες σκέψεις για τα γεγονότα της 20ης Οκτωβρίου

του Δ. Καλιαμπάκου

Η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής σφραγίζει τη συζήτηση όσων ακολούθησαν τα γεγονότα της 20^ης Οκτωβρίου. Και δικαιολογημένα. Ένας άνθρωπος που κατέβηκε στην πορεία για μια καλύτερη ζωή για όλους, έχασε τη μια και μοναδική ζωή του. Το σοκ ομολογημένο ή όχι, είναι πολύ ισχυρό. Ίσως μας ξεκουνήσει κάπως από την πεπατημένη των συμπερασμάτων. Σε αυτή την κατεύθυνση καταθέτω κάποιες σκέψεις. Η ζωή που χάθηκε πολύ πιθανόν να οφείλεται στη δράση του αστυνομικού κράτους. Οι λεπτομέρειες του συμβάντος δεν είναι ακόμη γνωστές, και ίσως δεν γίνουν ποτέ. Πάντως, είναι προφανές ότι αυτοί που αποφασίζουν με το παραμικρό να πνίγουν τις διαδηλώσεις στα χημικά έχουν αναλάβει το ρίσκο να χαθεί ανθρώπινη ζωή. Ίσως ακόμη και να το επιδιώκουν. Όμως, στη συνείδηση του κόσμου το θύμα αντιμετωπίζεται ως παράπλευρη απώλεια της σύγκρουσης των δυνάμεων του ΠΑΜΕ με τους αντι-εξουσιαστές. Επειδή, αυτό που έχει περάσει στον κόσμο θα διαμορφώσει τη συνείδησή του, μια «βολική» μεταφορά της συζήτησης στο πεδίο του κρατικού αυταρχισμού, ούτε εύκολη είναι ούτε σωστή.

Ενωτική πάλη ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ ή ενδο-αριστερά αναθέματα;

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Θα περίμενε κανείς  ότι το ΚΚΕ που είχε επιμείνει με  σταθερότητα, αλλά και με κόστος, σε έναν αντιΕΕ προσανατολισμό, θα διεκδικούσε σήμερα έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην  διαμόρφωση ενός αντιΕΕ ρεύματος.Αντίθετα, αφαίρεσε το αίτημα  της αποδέσμευσης από τον παρόντα πολιτικό χρόνο και το  μετέθεσε σε καθήκον ‘’που θα λύσει η λαϊκή εξουσία’’. Όχι άδικα ο Α. Τσίπρας διαπίστωσε στην πρόσφατη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ μετακίνηση του ΚΚΕ και προσέγγιση  με το  ΣΥΡΙΖΑ  στα θέματα της Ευρώπης.

Ο μακρόθεν διάλογος ή πώς δεν έχουμε μάθει να συζητάμε

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Στο έδαφος της κοινής συντροφικής δράσης, να αναδείξουμε και όχι να κουκουλώσουμε τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, συζητώντας επί αυτών, την ίδια στιγμή που θα υποβιβάζουμε και θα καταργούμε τις καταστροφικές λογικές της ιδιοκτησίας της αλήθειας, της καχυποψίας, του τακτικισμού και της θεωρίας ‘’ο χειρότερος εχθρός μου, είναι ο πιο κοντινός μου αριστερός’’

 Δημοσιεύουμε τρία κείμενα που έχουν δημοσιευτεί ταυτόχρονα σε τρία διαφορετικά μέσα, χωρίς καθένας από τους συγγραφείς, να γνωρίζει την ύπαρξη των άλλων κειμένων.

Τα θέματα που πραγματεύονται αλλού είναι ίδια, αλλού διαφορετικά. Αναδεικνύουν όμως ένα κοινό στοιχείο, που απασχολεί πολλούς κομμουνιστές και αριστερούς:

Πώς πρέπει να συζητάει και πώς να συναντιέται η αριστερά σε κοινές προσπάθειες;

Δεν έχουμε και δεν προσποιούμαστε καμία ουδετερότητα απέναντι στα γραφόμενα και στον πολιτικό πολιτισμό που αναδύονται από τις διαφορετικές προσεγγίσεις των κειμένων.

Το άρθρο του Βασίλη Μηνακάκη βάζει επί της ουσίας ερωτήματα για τους τρεις κόμβους που συνθέτουν την ουσία της κομμουνιστικής πολιτικής παρέμβασης: στρατηγική στόχευση, επαναστατική μετάβαση, αντικαπιταλιστική ανατρεπτική πολιτική τακτική συγκέντρωσης δυνάμεων.

 Μπορεί να κριθεί εύκολα και ως προς την ουσία των απαντήσεων και ως προς τη μεθοδολογία και ως προς τον τρόπο που αντιπαρατίθεται. Είναι πιστεύουμε φιλόξενο στη συζήτηση.

Το άρθρο του Τάσου Τραβασάρου στο Ριζοσπάστη, πραγματεύεται θεωρητικά τις διεργασίες «στο χώρο του οπορτουνισμού», όπου τσουβαλιάζονται σκόπιμα ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στην πράξη είναι μία ακόμη ατεκμηρίωτη επίθεση, που βρίθει από χαρακτηρισμούς,  κατά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Μία αγχώδης απάντηση του ΚΚΕ

''Όμως το πιο πονηρό και άθλιο είναι αυτό που κάνουν κάποιοι κυρίως από το ΝΑΡ, τις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένοι «ανεξάρτητοι» αριστεροί, οι οποίοι σερβίρουν δηλητήριο πασπαλισμένο με ζάχαρη''

Φιλοξενούμε μία απάντηση του ΚΚΕ μέσω του Ριζοσπάστη στην κριτική που έχει διατυπωθεί για την στάση του στο συγκλονιστικό κίνημα Μαϊου-Ιουνίου. Μεταξύ των άλλων ο Π. Μεντρέκας, που υπογράφει το σχετικό άρθρο, σημειώνει πως   »ορισμένοι μπλόγκερς, χωρίς όνομα για να φαίνονται ακομμάτιστοι, φτάνουν στο σημείο να κατηγορούν ως μέγα λάθος του ΚΚΕ, συγκρίσιμο με τη Βάρκιζα, ότι έθεσε ζήτημα εκλογών!» Δεν θεωρούμε πως  μας αφορά άμεσα αυτή η κριτική, μιας και εδώ δημοσιεύονται μόνο ενυπόγραφα κείμενα. Ωστόσο,  επειδή έχουμε διατυπώσει και εμείς σχετική πολιτική κριτική, θεωρούμε πως η αναδημοσίευση του άρθρου του Ριζοσπάστη, θα βοηθήσει στον διάλογο και τον προβληματισμό

 Ο οπορτουνισμός προσωπεία αλλάζει, ρόλο όχι

Του Παναγιώτη ΜΕΝΤΡΕΚΑ*

Οταν υπάρχει νηνεμία και ο καπιταλισμός φαντάζει σίγουρος και κραταιός είναι γνωστό ότι o οπορτουνισμός εκθειάζει την ηρεμία της λάσπης του βυθού ως πράξη ανανέωσης, γιατί το λαό τον συμφέρει ο εξανθρωπισμός του καπιταλιστικού συστήματος.

ΚΚΕ: «Όχι» στις πλατείες, την ώρα της καταστολής

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Η αριστερά υποχρεούται να ακούσει και να συμβάλλει αντί να κουνάει το δάχτυλο

Πάνω από το μισό  της ομιλίας της στη συζήτηση για την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, η  Α. Παπαρήγα το σπατάλησε για να καταγγείλει τις δεκάδες χιλιάδες των διαδηλωτών  στο Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες.

Το  μάθημα εξ εδράνων της Βουλής, παρουσία της κυβέρνησης και των βουλευτών ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, τα περιείχε όλα: Αλήθειες, κοινοτυπίες, μισές κουβέντες, συκοφαντίες, δικαιολογίες και ψέματα. Όλα μαζί ανακατεμένα για να συσκοτίσουν δύο απλά πράγματα:

Πρώτο, ότι έξω στο σύνταγμα μάχονταν  δεκάδες χιλιάδες λαού, εργαζομένων, ανέργων και μεταναστών ενάντια στην χούντα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

Χρέος και αριστερά: το άγχος για πολιτική σταθερότητα δίδυμος αδελφός της διαχειριστικής πλάνης

Πώς είναι δυνατόν μια πολιτική δύναμη που θα μπορούσε να ενοχοποιήσει την ΕΕ ακόμη και για …την βλάβη ενός ανεμιστήρα, την στιγμή της καπιταλιστικής κρίσης και της επίθεσης που ενορχηστρώνει η ΕΕ, να μηβγάζει λέξη…

Για πολλούς ήταν έκπληξη: η Αλέκα Παπαρήγα να δηλώνει πως «η έξοδος από το ευρώ σήμερα θα ήταν καταστροφή» (http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=279877). Μα πώς είναι δυνατόν να αναπαράγεται η τρομοκρατική κινδυνολογία των συντηρητικών δυνάμεων και των εραστών του μνημονίου, από μια δύναμη κατεξοχήν αντι-ΕΕ; Η αλήθεια είναι πως αρκετοί στην αριστερά, εδώ και πολύ καιρό δεν δηλώνουμε ανυποψίαστοι. Το ΚΚΕ εδώ και 1,5 χρόνο, απέσυρε δια της…αναβάθμισης τον πολιτικό στόχο για έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παραμένει ―δηλώνει― υπέρ της αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης, αλλά στο πλαίσιο της «λαϊκής εξουσίας». Θεωρεί ρεφορμισμό και ατόπημα να προβάλλεται ο στόχος αυτός με μια σχετική πολιτική αυτοτέλεια.

Και όλα αυτά σε μια πολιτική στιγμή που μια μεγάλη ενωτική πρωτοβουλία αγώνα της αριστεράς για έξοδο από το ευρώ, ρήξη και απαγκίστρωση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν θα αποτελούσε απλά δικαίωση για το ΚΚΕ και ευκαιρία για όλη την αριστερά, αλλά και ζωτική ανάγκη για την αντικαπιταλιστική ριζοσπαστικοποίηση του αντιμνημονιακού κινήματος.

Έγκλημα καθοσιώσεως επίσης είναι σύμφωνα με την ίδια λογική η προβολή της απαίτησης για διαγραφή του χρέους και ο στόχος για ανατροπή της κυβέρνησης του μνημονίου. Θυμάμαι τον Στάθη Κουβελάκη ένα χρόνο πριν να αναρωτιέται εύστοχα πως είναι δυνατόν μια πολιτική δύναμη που θα μπορούσε να ενοχοποιήσει την ΕΕ ακόμη και για …τη βλάβη ενός ανεμιστήρα, τη στιγμή της καπιταλιστικής κρίσης και της επίθεσης που ενορχηστρώνει η ΕΕ, να μη βγάζει λέξη…

Γιατί αυτή η αλλαγή και γιατί αυτή η βαρύνουσα πράγματι τοποθέτηση σε αυτή την κρίσιμη πολιτική στιγμή, εξαιρετικά αρνητική για την πάλη των κομμουνιστών και της αριστεράς; Ας μην κάνουμε το λάθος, να κρίνουμε αυτή την τοποθέτηση, όπως θα κρίναμε το ΚΚΕ (μ-λ), που δυστυχώς είναι συνεπές σε αυτή την δήθεν αντι-ρεφορμιστική προσέγγιση που αφοπλίζει το λαϊκό κίνημα και εμποδίζει την σύνδεση της αριστεράς με την συνείδηση και τα συμφέροντα ευρύτερων μαζών.