του Δ. Καλιαμπάκου
Η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής σφραγίζει τη συζήτηση όσων ακολούθησαν τα γεγονότα της 20ης Οκτωβρίου. Και δικαιολογημένα. Ένας άνθρωπος που κατέβηκε στην πορεία για μια καλύτερη ζωή για όλους, έχασε τη μια και μοναδική ζωή του. Το σοκ ομολογημένο ή όχι, είναι πολύ ισχυρό. Ίσως μας ξεκουνήσει κάπως από την πεπατημένη των συμπερασμάτων. Σε αυτή την κατεύθυνση καταθέτω κάποιες σκέψεις. Η ζωή που χάθηκε πολύ πιθανόν να οφείλεται στη δράση του αστυνομικού κράτους. Οι λεπτομέρειες του συμβάντος δεν είναι ακόμη γνωστές, και ίσως δεν γίνουν ποτέ. Πάντως, είναι προφανές ότι αυτοί που αποφασίζουν με το παραμικρό να πνίγουν τις διαδηλώσεις στα χημικά έχουν αναλάβει το ρίσκο να χαθεί ανθρώπινη ζωή. Ίσως ακόμη και να το επιδιώκουν. Όμως, στη συνείδηση του κόσμου το θύμα αντιμετωπίζεται ως παράπλευρη απώλεια της σύγκρουσης των δυνάμεων του ΠΑΜΕ με τους αντι-εξουσιαστές. Επειδή, αυτό που έχει περάσει στον κόσμο θα διαμορφώσει τη συνείδησή του, μια «βολική» μεταφορά της συζήτησης στο πεδίο του κρατικού αυταρχισμού, ούτε εύκολη είναι ούτε σωστή.
Οπότε ας γυρίσουμε στα δύσκολα. Επί τον «τύπο των ήλων».
Ευτυχώς έγκαιρα τόσο οι αποφάσεις των συλλογικοτήτων της ριζοσπαστικής αριστεράς όσο και σχετικές παρεμβάσεις (το άρθρο του Μαυροειδή ήταν πολύ καλό και «στην ώρα του») έδωσαν κατά βάση σωστή διάσταση στα γεγονότα. Όχι γραμμή ίσων αποστάσεων μεταξύ της πολιτικά απαράδεκτης (και αφόρητα εκνευριστικής) στάσης «ιδιοκτησίας του κινήματος» από πλευράς του ΚΚΕ και της δολοφονικής επίθεσης ενάντια σε διαδηλωτές. Άλλης κλίμακας πρόβλημα, άλλης ποιότητας.
Αν πρόκειται να διδαχθούμε κάτι όλοι από το τραγικό γεγονός, θα είναι αν σκεφτούμε πως φτάσαμε ως εδώ. Μια ακόμη «βολική» εξήγηση είναι ότι «οι κουκουλοφόροι είναι πράκτορες της αστυνομίας, σε διατεταγμένη υπηρεσία». Θα προσπεράσω της ερμηνεία αυτή, όχι γιατί αποκλείεται να έχει βάση, αλλά γιατί δεν ερμηνεύει το φαινόμενο. Σε όλο τον κόσμο στις παρυφές του κινήματος αναπτύσσεται μια τάση με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Λατρεία της «σύγκρουσης εδώ και τώρα», περισσότερη παλληκαριά και ελάχιστη πολιτική σκέψη, εκτονωτικές κινήσεις παρά σχεδιασμένη και μακροπρόθεσμη πάλη. Ούτε λέω κάτι καινούριο αν πω ότι ο χώρος αυτός είναι, εξαιτίας ακριβώς των χαρακτηριστικών του, εξαιρετικά ευάλωτος στη χειραγώγηση από το κράτος (όχι ότι οι άλλοι χώροι έχουν ανοσία). Πάντως, η χειραγώγηση προϋποθέτει την ύπαρξη αυτού του κινήματος.
Για να το πούμε πιο καθαρά. Για να μπορέσουν να δράσουν οι προβοκάτορες θα έπρεπε να υπάρχουν εκατοντάδες έτοιμοι να σηκώσουν μια πέτρα ενάντια στους διαδηλωτές του ΠΑΜΕ. Και υπήρχαν. Στα μάτια του κόσμου αυτού, «το ΚΚΕ προστάτευε τη Βουλή». Ήταν «η πρώτη γραμμή άμυνας του συστήματος». Είχαν αναλάβει εθελούσια το ρόλο των ΜΑΤ, σε αγαστή συνεργασία μαζί τους. Τα ΜΑΤ θα αναλάμβαναν, αν ο ΚΚΕ δεν τα κατάφερνε. Γι αυτό και το τόσο μίσος και η επιθετικότητα. Και αυτό ήταν μια άποψη ευρύτατα διαδεδομένη, και όχι μόνο στην ομάδα των επιτιθέμενων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η στάση του ΚΚΕ, με την αδικαιολόγητη περιφρούρηση ενάντια σε οτιδήποτε δεν ανήκει στις γραμμές του, έπαιξε το ρόλο της.
Αλλά, εκτός από αυτό, είναι σωστή μια τέτοια άποψη; Το ΚΚΕ ήταν εκεί «για να προστατεύσει τους 300»; Ακόμη χειρότερα: Αρκούσε ένα ντου στη Βουλή για να μην περάσει το νομοσχέδιο; Θα γλιτώναμε όλοι από τα δεινά του μνημονίου, αν έπεφτε το κιγκλίδωμα, και έφταιγε το ΚΚΕ που ήταν ενδιάμεσα;
Πρόκειται για πολιτικά αφελή άποψη.
Απεναντίας, το ΚΚΕ μετά από πολύ καιρό δισταγμών και αμφιταλαντεύσεων, και κάτω από τη τεράστια πίεση της επίθεσης που τη νοιώθουν όλοι γερά στο πετσί τους, αποφάσισε να ενώσει τις δυνάμεις του με άλλους που έχουν κάνει την πλατεία Συντάγματος σύμβολο της αντίστασής τους. Αν δεν κάνω λάθος, η γενική γραμματέας του ανακοίνωσε την απόφασή τους αυτή ως «άνοδο των μορφών πάλης», ή κάτι τέτοιο. Πρόκειται για μια απόφαση καλοδεχούμενη, που η σημασία της δεν πρέπει να υποτιμηθεί εξαιτίας της αυτιστικής συμπεριφοράς με τις περιφρουρήσεις, η οποία προφανώς έχει βαθιές ρίζες σε πολιτικά λάθος υπόβαθρο.
Γιατί δίνω μεγάλη σημασία σε αυτό;
Υπάρχουν εκατοντάδες τρόποι για να χάσουμε. Είμαστε ικανοί να απεμπολήσουμε ιστορικές ευκαιρίες για ένα καλύτερο και δικαιότερο κόσμο εξαιτίας δεκάδων ανεπαρκειών μας.
Αν όμως κερδίσουμε, δυο τρία πράγματα θα έχουν προηγουμένως επιτευχθεί, με μαγικό τρόπο όσο κι αν σήμερα φαίνεται απίθανο. Ένα από αυτά θα είναι η ενότητα της μεγάλης πλειοψηφίας της αριστεράς. Αν αυτό σήμερα φαίνεται απραγματοποίητο, είναι η επίθεση, που απειλεί να ξεχερσώσει τόσο την αριστερά όσο και τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων, η οποία θα φέρει τις διάφορες συνιστώσες της αριστεράς πιο κοντά, και όχι μόνο στο πεδίο της κοινής δράσης.
Αρκεί να μην αλληλοεξοντωθούμε πρώτα. Αρκεί να αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα πιο καθαρά, πιο πολύ στην ουσία τους.
Αφήνω για το τέλος ένα συλλογισμό που με ενοχλεί. Φαντάζομαι και αρκετούς άλλους. Την Τετάρτη 500.000 διαδηλωτές έμοιαζε να αλλάζουν το πολιτικό κλίμα. Φύσαγε ένα άνεμος αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης στις γραμμές μας. Η παρουσία του κόσμου, «των μαζών», επιτέλους, έκανε τους αρουραίους των κατευθυνόμενων δελτίων ειδήσεων να τραυλίζουν κολακείες, μπας και ξεχαστεί ο ιταμός ρόλος τους. Την Πέμπτη το βράδυ, έμοιαζε όλο αυτό το δυναμικό να έχει ξεγλιστρήσει από τα χέρια μας, για μια ακόμη φορά, με πανομοιότυπο τρόπο.
Ως πότε;
αριστερό blog 
πολύ καλό το άρθρο, αλλά μαλλον δεν εχει καλή εικονα του εκφυλισμου του αναρχικου χώρου…οι ανθρωποι εχουν κηρυξει κανονικο εμφυλιο πόλεμο μέσα στο κόσμο του αγώνα
ξεχασαν τα παντα και ασχολουνται με επιθεσεις στο ΚΚΕ!!
Επίθεση στο ΚΚΕ Πετραλώνων http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1346446
“επίσκεψη” στα γραφεία ΚΚΕ Άνω Γλυφάδας http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1346191
Επίθεση στα γραφεία του ΚΚΕ Λάρισας http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1346104
Ξύλο με ΚΝΑΤ στην Κομοτηνή http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1345801
παρέμβαση ενάντια στο ΚΚΕ στην Πολυτεχνειούπολη http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1345728
Εκδίωξη Κνιτών από την ΑΣΟΕΕ http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1345703
Πέσιμο στα πανεπιστήμια σε κνίτες στην Θεσσαλονίκη http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1345665
Ναι, η επίθεση κατά του ΠΑΜΕ μπόρεσε να αλλάξει το κλίμα. Περισσότερο εντυπωσιακό είναι ότι το τραγικό γεγονός του θανάτου δεν χρειάστηκε καν να χρησιμοποιηθεί για λόγους εντυπωσιασμού. Και μόνο οι σκηνές σύγκρουσης ΠΑΜΕ-«μπαχάλων» ήταν αρκετές. Ο θάνατος επικοινωνιακά «δεν έπαιξε». Δεν χρειάστηκε. Κράτησαν «κάβα» για το μέλλον.
Με 10 λεπτά τέτοιων «μαχών» ανάμεσα στο ΠΑΜΕ και στους «μπάχαλους» μπορούν κι ενσωματώνουν ένα κίνημα μισού εκατομμυρίου. Το πρόβλημα είναι η αφορμή ή ότι το κίνημα είναι εγκληματικά πολιτικά αφελές? Εάν δεν είχαν τους συγκεκριμένους «μπάχαλους», είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι ΔΕΝ θα βρουν (εφεύρουν, κατασκευάσουν κ.ο.κ.) κάτι αντίστοιχο?
Η ανωριμότητα του κινήματος, το κάνει ευάλωτο σε τέτοιες -κι άλλες πολλές παρόμοιες- πρακτικές. Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτές. Μια κοινή ανακοίνωση καταδίκης από ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ο.κ. θα ήταν απείρως αποτελεσματικότερη από μια καλά συγκροτημένη «επιχείρηση περιφρούρησης» που μάλλον θα σχεδιαστεί από το ΠΑΜΕ για το επόμενο συλλαλητήριο… Την πολιτική ανωριμότητα του κινήματος έχουμε να αντιμετωπίσουμε όχι τους «μπάχαλους».
Το πρόβλημα με το ΚΚΕ είναι ότι αντιμετώπισε ένα προφανώς πολιτικό πρόβλημα με αστυνομικό τρόπο. Με «κορδόνια» περιφρούρησης, με καταγγελίες για οργανωμένη επίθεση (μέσα από site κ.ο.κ.), με δημιουργία υγειονομικών ζωνών ανάμεσα στο ΠΑΜΕ και στο υπόλοιπο κίνημα.
Ακόμα και μια κοινή πολιτική καταγγελία με όλη την αριστερά (ναι και το ΣΥΡΙΖΑ και τα «γκρουπούσκουλα») θα είχε πολλαπλές θετικές επιδράσεις. Ακόμα κι αυτή η «ανέξοδη» ενότητα, που δεν έχει εμφανώς πολιτική αξία, έχει τεράστια ηθική και επικοινωνιακή αξία σε έναν λαό που βλέπει τις αντιθέσεις της αριστεράς, σαν αναπαραγωγή της ιδιοτέλειας κι ατομισμού του αστικού συστήματος από τις δυνάμεις που υποτίθεται ότι θέλουν να το ανατρέψουν. Αυτή είναι η «μεταφυσική» απαίτηση του λαού για «ενότητα της αριστεράς». Είναι αδύνατο να καταλάβει ο λαός μας -κι εγώ μαζί- πώς έχουν οξύτερες αντιθέσεις αυτοί που διαφωνούν στο «πώς» με αυτούς που διαφωνούν στο «προς τα πού». Ιδιαίτερα, όταν ακόμα είμαστε μακριά από τα σταυροδρόμια!
Το πολιτικό θέμα με το ΚΚΕ ΔΕΝ είναι πρόβλημα «ιδιοκτησίας του κινήματος». Στο κίνημα που έχουμε μέχρι τώρα γνωρίσει του τίτλους τους έχει ήδη φυλαγμένους στον Περισσό. Είναι πρόβλημα ιδιοκτησίας του «μη-κινήματος». Η αριστερά έχει συνηθίσει να «σκοτώνεται» για την κυριαρχία στη λιμνούλα. Ε, τους τίτλους ιδιοκτησίας της λιμνούλας στην Ελλάδα τους έχει το ΚΚΕ κι εάν θέλουμε να είμαστε ιστορικά δίκαιοι, δεν τους έχει κατακτήσει άδικα.
Οι ωκεανοί όμως είναι άλλο πράγμα… Το πρόβλημα είναι ότι το ΚΚΕ βλέπει τον ωκεανό να έρχεται και σκέφτεται τη λιμνούλα. Λογικό δεν είναι? Η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση είναι να προσπαθήσει να διατηρήσει το «πρώτος στο χωριό». Περισσότερο κι από πολιτική είναι ψυχολογική η a priori «απέχθεια» του ΚΚΕ για τον ωκεανό (το «Σύνταγμα», το «Δεν Πληρώνω» κοκ) που θα σαρώσει όλες τις σταθερές πάνω στις οποίες έχει δομηθεί η κυριαρχία στη λιμνούλα (και το κοινωνικό στάτους κάποιων στελεχών…). Οι ωκεανοί συνηθέστερα δεν κυριαρχούνται, μόνο πολιτικά καθοδηγούνται. Εάν καταφέρει να το κάνει κι εκεί, τότε μαγκιά του!
Μην τρελαθούμε όμως, δεν έχει «βαθύτερες πολιτικές διαφωνίες» το ΚΚΕ με τους ωκεανούς της λαϊκής πάλης. Δεν έχει σίγουρα η βάση του και δεν έρχεται επίσης σίγουρα σε αντίθεση, με αυτό που έχει καταχτηθεί στην κοινωνία σαν το ιδεολογικό-πολιτικό του στίγμα. Κάποιο τμήμα του μηχανισμού του σίγουρα φοβάται το άγνωστο και δοκιμάζει να διατηρήσει τα «κεκτημένα». Το πιθανότερο -όμως- είναι να μπορέσει το ΚΚΕ να συντονίσει το βήμα του με το λαό.
Κοιτάξτε να δείτε, να πέσει η κυβέρνηση μια ώρα αρχύτερα και ένας από τους λόγους που θέλουμε να καταψηφιστεί το νομοσχέδιο είναι γιατί θέλουμε, ναι, να πέσει η κυβέρνηση. Δεν το κρύβουμε. Αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι την ίδια ώρα η κυρίαρχη τάξη στη χώρα μας, τα είπα στον κύριο Παπανδρέου προχτές, έχει εναλλακτικές λύσεις. Δεν έχει φτάσει το κίνημα αυτή τη στιγμή να έχει τη δική του αυτοτελή λύση, χωρίς κανένα ίχνος συνδέσμων με το σημερινό σύστημα, τα κόμματά του και τις παραφυάδες. Αλλά, βεβαίως, δεν μπορείς να περιμένεις μια και έξω να γίνει αυτό. Κάποια διάδοχη κυβέρνηση θα γίνει, πιο αδύναμη πρέπει να είναι, οι ρωγμές που υπάρχουν πρέπει να διευρυνθούν. Είναι μερικοί που πιστεύουν ότι αν κάνεις ένα ντου εντάξει, τελείωσε, και μάλιστα αν ο κόσμος φοβηθεί, φωτιές, συγκρούσεις, απεργίες κ.λπ., θα πέσει στα μαλακά με μια κυβέρνηση που θα κάνει «αγωνιστική» διαχείριση στο σύστημα.
Εμείς δεν παρασυρόμαστε από τέτοια. Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει ταξική πάλη. Είναι σκληρή, με όλες τις μορφές πάλης, χωρίς καμία εξαίρεση, αλλά αυτά τα αποφασίζει ο λαός που ξέρει τι θέλει και επιλέγει τι θέλει. Και όχι με τρικ και με ενσταντανέ και με χάπενινγκ να αντιμετωπιστεί το ζήτημα».ΑΠΟ ΟΜΙΛΙΑ ΤΗς ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΣΤΙς 19-10 .θα ηταν καλο το αρθρο αν δεν ξεραμε το κκε, τον τροπο σκεψης του,ειδικα αυτο που λεει οτι αυτα τα αποφασιζει ο λαος που ξερει τι θελει και επιλεγει τι θελει.επειδη νομιζω οτι το κκε εχει αλλαξει την τακτικη του απεναντι στις αλλες δυναμεις της αριστερας,και θα εχουμε να αντιμετωπισουμε σε καθε στιγμη του αγωνα και την φασιστικη λογικη του μηχανισμου του κκε,
εδω μια ωραια παρεμβαση